Homilia o. Zdzisława Wojciechowskiego na XXI niedzielę zwykłą

1. W I czytaniu prorok Izajasz działając w imieniu Boga zapowiada złożenie z urzędu namiestnika pałacu królewskiego o imieniu Szebna – prawdopodobnie pochodzącego ze skromnego środowiska, który awansował na najwyższy urząd po królu. Bóg zleca prorokowi, aby wypowiedział temu władcy pałacu w twarz jego niesprawiedliwość: straci on swój urząd, ponieważ nadużył swojej władzy. Kupił sobie kilka wspaniałych powozów i kazał zbudować sobie wspaniały grobowiec. Prorok oskarża go o sprzeniewierzenie królewskich funduszy.

Za pomocą dwóch dobrze znanych symboli i przenośni prorok Jezajasz opowiada, w jaki sposób Jahwe wyznaczy następcę Szebny, Eliakima, syna Hilkiasza. Otrzyma on długą szatę urzędu Szebny, w tym szarfę, dzięki której władca pałacu będzie dobrze widoczny. Dzięki przekazaniu urzędu Eliakim ma nawet przyjąć „rolę ojca Izraela”. Co więcej, otrzymuje klucz Domu Dawida umieszczony na jego ramieniu. Klucze umieszczane na czyimś ramieniu, są symbolicznym wyrazem funkcji i odpowiedzialności związanej z pełnieniem wysokiego urzędu. Nowy namiestnik będzie skromny i będzie służył odpowiedzialnie domowi królewskiemu,

2. Ponieważ prorok Izajasz tak dobitnie opisuje znaczenie urzędu posługując się obrazem klucza, który jest symbolem odpowiedzialności, służby we wspólnocie Ludu Bożego, perykopa ta została przypisana do dzisiejszego tekstu Ewangelii. W niej Szymon w imieniu wszystkich apostołów wyznaje, dzięki łasce Boga, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym. Po tym wyznaniu Jezus – Mesjasz, Syn Boży nadaje Szymonowi symboliczne imię „skała”. W Nowym Testamencie tylko Jezus i Szymon otrzymują ten przydomek. Znaczenie jest zatem jasne: dzięki Pio­trowi ma się uwidocznić zadanie Jezusa Mesjasza względem Kościoła, dla którego jest On fundamentem, zasadą jedności, oparciem. Wie­rzący w Jezusa Mesjasza nie będą rozproszeni lub odizolowani od siebie, ale zgromadzą się wokół skały – Piotra, który w imię Jezusa Chrystusa będzie pełnił posługę jedności w Kościele.

Ponadto Piotr otrzymuje klucze królestwa niebieskiego. Obraz ten ma swoje biblijne korzenie w proroku Izajaszu. Para słów „wiązać – rozwiązy­wać” pochodzi z języka sądowego i wskazuje na akt prawnego zakazu lub pozwolenia. Jest zatem określe­niem Piotra jako przewodnika w dziedzinie moralności, a nade wszystko w dziedzinie odpuszczania grzechów. Chodzi tu o misję, w której uczestniczą wszyscy apostołowie, jak przypomina Chry­stus zmartwychwstały w Ewangelii Jana: „Weźmijcie Ducha Świę­tego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym za­trzymacie, są im zatrzymane” (J 20, 22-23).

3. Liturgia Słowa przypominam nam, że każda i każdy z nas otrzymał od Boga jakiś konkretny zakres odpowiedzialności. Coś konkretnego zostało mi powierzone. Mogę jak Szebna wykorzystać otrzymane możliwości, by dbać przede wszystkim o swój wygląd, o różne rzeczy i gadżety, którymi chcę pokazać innym jakim ważnym jestem człowiekiem. Mogę też jak Eliakim powierzone mi możliwości wykorzystywać służąc innym z oddaniem i w pokorze, bez pysznienia się. Mogę też jak Szymon – Piotr słuchać natchnień Boga by udzielać odpowiedzi na zadawane mi przez ludzi czy życie pytania. Mogę być we wspólnocie Kościoła osobą dbającą o jedność, być oparciem dla słabych i wątpiących. Mogę być miłosiernym i przebaczać winy i grzechy słabym i grzesznym. Mogę też być zadufanym, pysznym, nikogo nie słuchać i dbać tylko o siebie, o swą wygodę a innych wykorzystywać by mnie służyli. Mogę być niemiłosiernym, żądającym wyłącznie sprawiedliwości. Pamiętajmy, Bóg chce i uzdalnia nas do tego, abyśmy nie wybierali postaw typowych dla Szebny lecz Eliakima i Szymona – Piotra, czyli byśmy z Boga czerpali moc do służby, do jednoczenia, do bycia przebaczającymi i miłosiernymi.